اشاره: قبل از آنکه بخواهیم وارد دفتر شویم، یک نفر از تیم حراست از ما می‌خواهد تا با دستگاه «ایکس‌ری» وسایل همراهمان را چک کند. بعد از آن وارد راهرویی می‌شویم که مجهز به دوربین مداربسته است. مرحله آخر، ورودی اتاق محسن رفیق‌دوست است که آن هم قفل الکترونیک دارد. وارد اتاقی از مجموعه ساختمان بنیاد نور می‌شویم. این بنیاد ظاهرا به ساخت‌وساز مشغولیت دارد. بدون آنکه از جای خود تکانی بخورد، صندلی را تعارف می‌کند. به محض مستقرشدن، مصاحبه را آغاز می‌کنم. رفیق‌دوست به واسطه سفرهای پیاپی به لیبی و حشرونشرش با معمر قذافی، همواره یکی از افرادی است که درباره سرنوشت امام موسی صدر از او سؤال می‌شود؛ اگرچه خودش چندین بار در این گفت‌وگو تأکید دارد که تکلیفی برای پیگری سرنوشت امام موسی صدر نداشته است. رفیق‌دوست از‌جمله چهره‌هایی است که به خاطره‌گویی مشهور است و در این مصاحبه هم گهگاه به خاطرات خصوصی خود با قذافی ‌گریزی می‌زند، از به‌رقص‌آوردن قذافی تا نحوه تهیه تجهیزات. در تمام مصاحبه با دستانش صحبت می‌کند و گاهی هم توجه من را به محتویات روی دیوار جلب می‌کند. آنجا که درباره ورود تجهیزات به کشور می‌گوید، تابلوی بالای سرم را نشان می‌دهد؛ ظاهرا لوح تقدیری است که امضای شهید حسن طهرانی‌مقدم را پایین خود دارد. مصاحبه که تمام می‌شود، التماس دعایی به نشانه خداحافظی می‌گوید و اتاق را ترک می‌کنیم.

مقدمه: محسن رفیق‌دوست یکی از مؤسسان سپاه و نیز وزیر سپاه در کابینه‌های میرحسین موسوی است. او از همان ابتدای تشکیل سپاه، مسئول بخش تدارکات بود؛ به همین دلیل هم‌زمان با آغاز جنگ، در قامت وزیر، مسئولیت تأمین تجهیزات جنگی برای سپاه را بر عهده داشت. این در حالی است که در آن زمان، علاوه بر وزارت سپاه، وزارتخانه‌ای به نام «دفاع» هم وجود داشت که وزیر آن معمولا یک ارتشی بود و مسئولیت آن تأمین تجهیزات ارتش بود. ازاین‌رو محسن رفیق‌دوست در این گفت‌وگوی کوتاه که بخش دوم از گفت‌وگویش با روزنامه «شرق» با محور ربایش امام موسی صدر است، به فعالیت‌هایش در تأمین سلاح برای سپاه اشاره دارد. رفیق‌دوست ماجرای مک فارلین را داستانی پوچ می‌خواند یا می‌گوید اصلا در جریان نبوده است. طبیعی هم بوده؛ چراکه اساس رایزنی‌ها در ماجرای مک فارلین، تأمین تجهیزات آمریکایی بود که ارتش به آن نیاز داشت.